De 8 beroemdste Japanse vechtsporten van vandaag (2023)

De oorsprong van Japanse krijgskunsten

De oorsprong van vechtsporten in Japan is terug te voeren op de rol van de samurai, de krijgersklasse, in de middeleeuwse Japanse samenleving. Een elite niveau in de hiërarchie, de samurai waren hoog opgeleid in de strijd, hun meest gewaardeerde bezittingen waren hun extreem scherpe "katana" (Japanse zwaarden). Deze samurai werden echter niet zomaar aangereikt in de verwachting te weten hoe ze het moesten gebruiken, maar moesten in plaats daarvan een strenge training ondergaan om het goed te kunnen hanteren.

De filosofie die deze samurai volgden, werd 'bushido' of 'weg van de krijger' genoemd. Door de principes van bushido (zuinig leven, eerlijkheid, eer en beheersing van vechtsporten) toe te passen in hun training en dagelijks leven, waren ze in staat om zichzelf in vele opzichten te disciplineren. Hoewel de samurai-klasse tijdens de Meiji-periode (1868 - 1912) werd afgeschaft, bleef het respect voor de morele code bestaan. Veel mensen beoefenen tegenwoordig vechtsporten om hun lichaam en geest te trainen.

Gevechtstraining markeert het begin van vechtsporten. Tijdens de training werden propwapens gebruikt om ervoor te zorgen dat er geen slachtoffers vielen, en man-tegen-man-gevechten werden geoefend om te leren vechten zonder wapens en het eigen lichaam van de tegenstander tegen hem te gebruiken.
'Do', zoals te zien aan het einde van 'bushido', is een veelgebruikt achtervoegsel in het Japans dat zich rechtstreeks vertaalt naar 'weg' of 'pad'. Het impliceert dat mentale en fysieke discipline nodig zijn om de activiteit te bestuderen, en daarom hebben veel vechtsporten het als achtervoegsel aan het einde van hun naam. "Do" kan ook de "manier" symboliseren waarop de krijgskunst moet worden beoefend - bijvoorbeeld judo (de zachte manier) en aikido (de manier van harmonieuze geest). Er werden oefeningen gehouden in verschillende "dojo", een woord wat zich letterlijk vertaalt naar "ruimte van de weg" en wordt nog steeds gebruikt om te verwijzen naar de meeste oefenlocaties voor vechtsporten.

Moderne Japanse krijgskunsten worden vaak beschreven door twee termen door elkaar te gebruiken: budo (krijgsmanier) en bujutsu (krijgstechniek). Ze hebben een subtiel verschil tussen hen: bujutsu richt zich op het verslaan van de vijand, terwijl budo gebaseerd is op de filosofie van zelfontplooiing.

Hoeveel soorten Japanse vechtsporten zijn er?

Tegenwoordig zijn er meer dan 180 vechtsporten in de wereld. Velen hebben hun oorsprong in Aziatische landen zoals Korea, China en Japan, hoewel de stijlen van land tot land verschillen. Evenzo hebben veel vechtsporten niet slechts één methode van lesgeven of stijl, maar zijn in plaats daarvan onderverdeeld in verschillende scholen, elk met hun eigen onderscheidende kenmerken. Bijvoorbeeld,karateheeft vier hoofdstijlen die in Japan worden beoefend. Scholen zullen hun lesmethoden vaak aanpassen op basis van hun filosofieën.

De overkoepelende term "krijgskunst" wordt in het Japans "bugei" of "budo" genoemd. Beoefenaars van vechtsporten noemen zichzelf vaak de naam van de specifieke krijgskunst plus "ka", een achtervoegsel dat, wanneer het achter een zelfstandig naamwoord wordt geplaatst, iemands beroep of bezigheid aangeeft. Een karatebeoefenaar is bijvoorbeeld een "karate-ka" en een judo beoefenaar is een "judo-ka." Mastering en opklimmen in derangenvan verschillende vechtsporten vergt jaren van discipline en focus.

Als gevolg van het aantal scholen en stijlen, varieert het aantal vechtsporten in Japan afhankelijk van wie je het vraagt, en ze kunnen verder worden geclassificeerd op basis van het feit of er een wapen wordt gebruikt. Elk heeft zijn eigen kenmerken en technieken en wordt moeilijker te beheersen naarmate men vordert. Wanneer de filosofieën van elke krijgskunst in de praktijk worden toegepast, kunnen ze allemaal behoorlijk gevaarlijk worden. In zijn artikel behandelen we de acht beroemdste vechtsporten in Japan.

Je hebt reserveringen nodig terwijl je in Japan bent. Bekijk de topkeuzes van onze schrijvers!

Japanse krijgskunststijlen gericht op hand-tot-hand-technieken

Sommige van de meest bekende vechtsporten richten zich niet op het gebruik van wapens. Ze kunnen af ​​en toe wapens gebruiken tijdens training, maar de nadruk ligt op verschillende filosofische aspecten en het gebruik van technieken zoals lokken, trappen, stoten of worpen om tegenstanders te verslaan.

Jujutsu: een oude Japanse krijgskunst

Jujutsu is een oude vorm van krijgskunst die de nadruk legt op vechten zonder wapens. "Ju" betekent zachtaardig en "jutsu" betekent techniek. In plaats van alleen iemands kracht te gebruiken, richt jujutsu zich op het manipuleren van de kracht van de tegenstander.

Hoewel jujutsu een lange, onduidelijke geschiedenis heeft, vaak onderwezen en mondeling doorgegeven zonder schriftelijke instructies, werd het geformaliseerd tijdens de Edo-periode (1603 - 1868) en vastgelegd op manieren dat het gedeeld kon worden. Dit specifieke type krijgskunst kwam vooral van pas wanneer samurai te dicht bij hun tegenstanders waren om hun wapens te gebruiken, in plaats daarvan jujutsu gebruikten om met hun tegenstander te worstelen. Jujutsu omvat een breed scala aan technieken die hetzelfde thema volgen, namelijk het eigen lichaam van je tegenstander tegen zichzelf gebruiken, die werden gebruikt om verschillende andere moderne vechtsporten zoals judo en aikido te ontwikkelen.

Je hebt reserveringen nodig terwijl je in Japan bent. Bekijk de topkeuzes van onze schrijvers!

Judo: de populaire moderne afstammeling van Jujutsu

De vader van judo was Jigoro Kanno, een pionier op het gebied van Japanse krijgskunsten en onderwijs. Hij ontwikkelde de Japanse krijgskunst in 1882 en hielp bij het creëren van het classificatiesysteem in judo, dat volgt op eenkyu en dan systeem. Als resultaat van zijn inspanningen werd judo de eerste Japanse krijgskunst die een officiële Olympische sport werd en debuteerde in 1964. Kano faciliteerde ook de introductie van judo en kendo als onderdeel van het Japanse openbare schoolsysteem.

Kano werd geïnspireerd door de verschillende vormen van jujutsu en verwerkte zijn eigen technieken en leersysteem om een ​​nieuw systeem te creëren genaamd "judo", wat "zachte manier" betekent. Judo was gebaseerd op het concept dat door zich te concentreren op de spirituele aspecten van de krijgskunst, men zou ook hun fysieke vorm kunnen verbeteren.

Tegenwoordig is judo populair en wordt het over de hele wereld beoefend. Het richt zich op volledige worpen en inzendingen. Beoefenaars wordt geleerd hun energie te gebruiken voor het leren van bewegingen waarmee ze hun tegenstanders tegen de grond kunnen drukken zonder verwondingen te veroorzaken. Deze belangrijke vaardigheid wordt zelfs gebruikt door de politiediensten in Japan als onderdeel van hun trainingsprogramma's.

Aikido: de zachte krijgskunst

Aikido is een diep spirituele krijgskunst, de naam vertaalt zich ruwweg naar 'de weg van harmonieuze geest'. Het werd opgericht door Morihei Ueshiba, een meester in verschillende soorten vechtsporten, in de jaren 1920. Ueshiba wilde verschillende ideologieën en vechtsporten combineren om een ​​nieuwe, vreedzame, maar effectieve krijgskunst te creëren.

Aikido is gebaseerd op het gebruik van de energie van de tegenstander om hem neer te halen. De focus ligt niet op het verslaan van de tegenstander, maar in plaats daarvan zachtaardig zijn en een wederzijds evenwicht en harmonie bereiken, waarbij prioriteit wordt gegeven aan snelle worpen en vergrendelingen. Beoefenaars kunnen, wanneer ze op de juiste manier deelnemen, de formulieren doorlopen zonder zichzelf of hun tegenstanders pijn te doen.

Net als judo gebruikt aikido een kyu en dan classificatiesysteem. Aanvankelijk waren er slechts twee banden: wit (voor kyu-rangen) en zwart (voor dan-rangen), maar nu zijn er meer kleuren toegevoegd. Het aantal riemen en rangen verschilt per school.

Karate: de wereldberoemde krijgskunst van Okinawa

Karate werd geboren in Okinawa, nu de zuidelijkste prefectuur van Japan, toen het Ryukyu-koninkrijk was. Na verloop van tijd verspreidde het zich door heel Japan en over de hele wereld. De naam "karate" betekent "lege hand", een toepasselijke naam voor een krijgskunst die niet gericht is op het gebruik van wapens.

Er zijn vier hoofdstijlen die in Japan worden beoefend: Shito-ryu, Wado-ryu, Shotokan-ryu en Goto-ryu. "Ryu" in deze betekenis vertaalt zich grofweg naar "stijl", en elk van deze vier stijlen verschilt enigszins als het gaat om houding en de oorsprong van de kracht van de bewegingen. Tegenwoordig wordt karate in verschillende vormen beoefend door meer dan 100 miljoen mensen in de hele wereld. de wereld en blijft aan populariteit winnen. Het zal zijn Olympische debuut maken tijdens de Zomerspelen van 2020 die in 2021 in Tokio worden gehouden.

Karate gebruikt een combinatie van slagen, stoten en trappen. Behalve dat het een fysieke sport is, is het ook diep geworteld in de filosofie. Een karate-ka wordt niet alleen beoordeeld op hun bewegingen, maar ook op de snelheid, het evenwicht en het ritme van hun bewegingen en de helderheid van de techniek waarmee ze zich uitdrukken. Wanneer lichaam en geest perfect in balans zijn, kan karate een uiterst dodelijke krijgskunst zijn.

Karate leende het judo'skyu- en dan-systeem om zijn beoefenaars te rangschikken. Het gordelsysteem is opgenomen in het classificatiesysteem, beginnend met wit op het laagste niveau en doorgaand naar zwart, het meest geavanceerde.

Sumo: Japanse traditionele krijgskunst

Sumo is de oudste krijgskunst in Japan, waarvan wordt aangenomen dat het meer dan 1500 jaar geleden is ontstaan. Met zijn Shinto-oorsprong zou het een vorm van amusement zijn geweest voor de goden in het oude Japan om te bidden voor een goede oogst. Sindsdien ontwikkelde het zich tot een vorm van amusement voor de adel, met sumofestivals waar ook dansen en muziek worden gehouden. In het middeleeuwse Japan werd sumo onderwezen als een vorm van gevechtstraining en werd het zelden gebruikt voor amusement. Toen Japan een relatief rustige periode inging, keerde de amusementsfactor terug, evolueerde naar de geliefde sport die we vandaag kennen en werd uiteindelijk de nationale sport van het land. Verschillende oude tradities zijn bewaard gebleven, zoals de Shinto-praktijk om zout in de ring te gooien om deze te zuiveren voordat de worstelaars binnenkomen.

Sumo is een vorm van worstelen, waarbij atleten worstelen en elkaar slaan om de tegenstander uit de ring te duwen of te laten vallen. De professionele atleten, bekend als "rikishi", hebben de status van beroemdheid in Japan. Ze moeten een strikte levensstijl leiden, samen leven en trainen in sumo-'stallen', en een eiwit- en koolhydraatrijk dieet volgen, waaronder een rijke stoofpot genaamd chanko-nabe die is gemaakt met vis, vlees en groenten en beroemd is geassocieerd met sumo worstelaars.

Professionele sumo wordt alleen in Japan beoefend, maar dat betekent niet dat buitenlanders geen worstelaar kunnen worden. Er zijn talloze buitenlandse rikishi die deel uitmaken van de competitie, met worstelaars die uit Mongolië, Bulgarije en andere landen naar Japan komen om sumoworstelaars te worden. Buitenlandse rikishi zijn ook behoorlijk succesvol gebleken, en verschillende zijn "yokozuna" geworden, de hoogste rang in sumo.

Professionele sumo blijft een sport die alleen voor mannen is, en vrouwen mogen de sumoworstelring niet betreden, maar er zijn kleinere vrouwelijke sumoclubs die recreatief oefenen. Er zijn geen gewichtsgerelateerde lessen in sumo, dus veel worstelaars komen aan als onderdeel van hun training. Maar sommige van de kleinere worstelaars zijn behendiger en gebruiken dit in hun voordeel.

Sumo gebruikt een complex classificatiesysteem met verschillende rangen. Worstelaars hebben "Oost" en "West" in hun titels en Oost betekent over het algemeen een hoger niveau dan West. Er zijnvele manieren om van een sumowedstrijd te genieten, dus je moet er een bekijken als je geïnteresseerd bent!

Japanse krijgskunststijlen gericht op het gebruik van wapens

Op wapens gebaseerde vechtsporten zijn voortgekomen uit de wapens die op het slagveld werden gebruikt tijdens het samoeraitijdperk in Japan. Tegenwoordig worden ze beoefend als een sport, maar de nadruk ligt op het gebruik van specifieke wapens die vaak worden aangepast aan de trainingsbehoeften van studenten.

Kendo: de krijgskunst van het samoeraizwaard

Kendo's wortels liggen in de zwaarden die traditioneel door samurai worden gebruikt, vandaar de naam "kendo", wat "de weg van het zwaard" betekent. Deze krijgskunst richt zich op het gebruik van bamboezwaarden genaamd "shinai" en kendo-kawear beschermende uitrusting en helmen om letsel te voorkomen. Atleten proberen een van de bewaakte gebieden (het hoofd, de keel, de romp of de polsen) te raken om punten te winnen, waardoor deze krijgskunst extreem snel en opwindend is.

Kendo is niet alleen een fysieke sport, maar ook een mentale. Beoefenaars moeten zowel fysiek als mentaal in balans zijn en kreten gebruiken die "kiai" worden genoemd bij het maken van aanvallen om hun geestelijke balans te bewijzen. Er zijn nogal wat regels met betrekking tot de spirituele filosofieën en balans in kendo, waaronder dat bij het maken van een slag, beide handen aan het zwaard moeten zijn, de voeten in evenwicht moeten zijn (je kunt niet vallen of uit balans raken), en de kiai moet goed gehoord worden. Als niet aan deze factoren wordt voldaan, wordt het punt niet toegekend.

Omdat het een strikte en gedisciplineerde sport is, zijn er veel regels die worden toegepast op elke beweging in kendo. Zelfs het voetenwerk heeft specifieke namen voor elke juiste stap. Van studenten wordt verwacht dat ze deze discipline en etiquette die ze leren wanneer ze tegenover een tegenstander staan, ook in hun dagelijks leven toepassen.

Er zijn geen banden in Kendo; kendo-ka worden in plaats daarvan gerangschikt volgens het kyu- en dansysteem dat moeilijker wordt naarmate ze vorderen, hoewel de hogere ranglijsten "dan" worden genoemd en vervolgens worden genummerd naarmate de rang hoger wordt (bijvoorbeeld 1e dan, 2e dan, enz.). Naarmate het beoordelingssysteem met elk niveau moeilijker wordt, besteden veel kendo-ka hun hele leven aan oefenen. Kendo is behoorlijk populair in Japan, met niet alleen specifieke scholen die zich toeleggen op de krijgskunst, maar veel gewone scholen hebben ook clubs voor hun studenten.

Naginata: een traditionele Japanse krijgskunst die populair is bij vrouwen

'Naginata', de naam van zowel de krijgskunst als het wapen, vertaalt zich losjes naar 'zwaard om de vijand neer te maaien'. Wedstrijden lijken op kendo-wedstrijden, hoewel de manier waarop de naginata wordt gehanteerd uniek is voor het wapen en aanvallen op de schenen mogelijk maakt. Het naginata-zwaard bestaat uit een mes dat aan het uiteinde van een lange paal is bevestigd, waardoor krijgers in moeilijke posities, zoals te paard, oorspronkelijk over lange afstanden konden worden geslagen.

Hoewel oorspronkelijk gebruikt door samoeraikrijgers in de strijd, maakte de introductie van vuurwapens in de jaren 1500 de naginata ongunstig in vergelijking, en werd in plaats daarvan alleen gebruikt als decoratie of door dochters van krijgersfamilies als zelfverdedigingswapen. Hierdoor ontstond de traditie van vrouwen die naginata gebruikten dat gaat door tot op de dag van vandaag, waarbij vrouwen de belangrijkste beoefenaars zijn, hoewel mannen ook aan deze krijgskunst kunnen en zullen deelnemen. De naginata die tegenwoordig in de praktijk wordt gebruikt, vereist een aanzienlijke hoeveelheid vaardigheid om effectief te hanteren en tegenstanders te bestrijden.

Beoefenaars werken aan het verbeteren van hun reacties en balans, en net als bij kendo zijn houding en kiai een belangrijk onderdeel van de krijgskunst. Het naginata-wapen wordt gemanoeuvreerd om de tegenstander "om te hakken", en bepaalde technieken veranderden en ontwikkelden met de verschillende scholen die tijdens de Edo-periode begonnen te ontstaan. Naginata gebruikt het kyu- en dan-systeem voor het rangschikken, en de examens die worden afgenomen om het niveau van elke leerling te meten, verschillen per school.

Kyudo: De krijgskunst boogschieten

Kyudois Japans boogschieten, de naam die zich vertaalt naar 'de weg van de boog'. Het is een zeer geavanceerde krijgskunst en vereist volwassenheid en discipline om onder de knie te krijgen, en heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot de Yayoi-periode (ongeveer 300 v.Chr. - 300 n.Chr.). Kyudo was een belangrijk onderdeel van de samoeraicultuur, met Yoritomo no Minamoto (een beroemde Japanse shogun) die beweerde dat van samurai verwacht mag worden dat ze uitblinken in boogschieten te paard (yabusame) om de spirituele discipline te vergroten naast de andere vechtsporten die ze beoefenden. Boogschieten maakte aanvallen op lange afstand mogelijk en stond ook aanvallen toe terwijl ze in beweging waren zonder dat tegenstanders onmiddellijk wraak namen.

Nogmaals, met de introductie van wapens in Japan, werd boogschieten minder gebruikt voor gevechten, maar eerder voor spirituele training en discipline, waarbij werd gewerkt aan behendigheid, focus en de harmonie tussen de twee. Hoewel nu gescheiden in verschillende scholen, stelt de Japanse KyudoFederatie het overkoepelende doel van kyudo als "shin-zen-bi" (waarheid-goedheid-schoonheid), boogschutters die er dus naar streven om waarheidsgetrouw te schieten met goedheid in hun geest. Als ze dit doen, kunnen ze prachtig schieten. Studenten oefenen kyudo met behulp van doelen die op een afstand van 28 meter van de schietbaan zijn geplaatst.

De boog die wordt gebruikt voor kyudo-oefeningen is zelf een kunstwerk. Het asymmetrische ontwerp verschilt van de westerse boog en stelt mensen met verschillende fysieke sterktes in staat om eerlijk te concurreren. Kyudo-demonstraties worden nog steeds gehouden, waaronder yabusame-optredens die op bepaalde festivals worden gehouden.

Studenten behalen rangen op kyu- of dan-niveau. Tests voor kyudo zijn zeer uitgebreid met veel ceremonies en kunnen soms wel acht uur duren! Ze zijn notoir moeilijk te passeren.

Rangschikkingssysteem in vechtsporten

Veel mensen gaan ervan uit dat alle vechtsporten banden van verschillende kleuren gebruiken, te beginnen met wit voor basis en zwart voor gevorderden, aangezien dit een gebruikelijke manier is om in verschillende vechtsporten te scoren en het een gemakkelijke manier is om bij te houden. Het geldt niet voor alle vechtsporten. Sommige vechtsporten, zoals aikido, passen zelfs hun classificatiesystemen aan, afhankelijk van de school.

Over het algemeen gebruiken de meeste krijgskunsten die we hebben besproken een classificatiesysteem genaamd "kyu" (graad) en "dan" (graad). De beginnersrangen worden kyu genoemd en worden vaak in aflopende volgorde toegekend (6e kyu - basis, 5e kyu - lager gemiddeld enzovoort). Zodra een beoefenaar alle kyus heeft behaald, kan hij doorgaan naar de dan-niveaus. De dan-rangen zijn gevorderd en kunnen in oplopende volgorde worden toegekend (1e dan - gevorderd, 2e dan - meer gevorderd enz.). Afhankelijk van de school of krijgskunst kan de rangorde op verschillende manieren worden weergegeven, zoals met gekleurde banden, extra strepen of andere manieren.

Vrouwen in Japanse krijgskunsten

In de geschiedenis van Japan speelden vrouwen een belangrijke rol in oorlogsvoering. Er zijn verslagen van veel grote vrouwelijke krijgers (onna-bugeisha) die tijdens hun training vechtsporten hadden moeten beoefenen, maar hun rol veranderde in de loop van de tijd en de maatschappelijke normen vereisten dat ze thuis moesten blijven. Toch bleven vrouwelijke krijgers hun gevechtsvaardigheden gebruiken om hun huizen en dorpen te beschermen, vooral tijdens de Sengoku-periode (1467 - 1615).

Men dacht dat vechtsporten door mannen werden gedomineerd, en hoewel sommige vechtsporten, zoals sumo, de deelname van vrouwen beperken, zijn er nu tal van vrouwelijke beoefenaars die professioneel strijden in verschillende Japanse vechtsporten, zoals judo en karate. Ondertussen wordt naginata beschouwd als een door vrouwen gedomineerde krijgskunst. Tegenwoordig doet het geslacht er niet toe bij het beoefenen van de meeste soorten krijgskunsten. Behalve sumo leren mannen en vrouwen achter elkaar en oefenen ze naast elkaar, en veel scholen hebben ook vrouwelijke instructeurs. In professionele vechtsportcompetities zullen de meeste vechtsporten mannen en vrouwen scheiden in hun eigen geslachtsklassen.

Japanse vechtsporten: een eeuwige traditie

Vechtsporten blijven een belangrijke plaats innemen in Japan. Hoewel ze van oudsher werden gebruikt in oorlogsvoering, worden ze nu beoefend met de bedoeling van onderwijs, zelfverdediging of zelfverbetering. Verschillende organisaties werken aan het behoud van de tradities en erfenissen van specifieke vechtsporten, en hebben zelfs vestigingen over de hele wereld. Veel scholen bieden ze ook aan als vakken voor hun studenten, zodat ze vechtsporten kunnen beoefenen als club- / buitenschoolse activiteiten.

Beoefenaars proberen een diep begrip te krijgen van de krijgskunst die ze beoefenen en richten zich op het ontwikkelen van zichzelf, niet alleen fysiek, maar ook spiritueel en mentaal, net als de samurai! Deze toewijding aan de verbetering van geest en ziel heeft het mogelijk gemaakt om vechtsporten eeuwenlang te beoefenen en zal beoefenaars naar de sport blijven trekken. Japan houdt nog steeds veel vechtsporttoernooien, dus bezoek er een wanneer je de kans hebt!

Titel afbeelding credit (met de klok mee vanaf linksboven): Dr. Gilad Fiskus / Shutterstock.com, DONGSEUN YANG / Shutterstock.com, Koki Yamada / Shutterstock.com, Josiah_S / Shutterstock.com

Als je feedback wilt geven op een van onze artikelen, als je een idee hebt dat je heel graag tot leven wilt zien komen, of als je gewoon een vraag hebt over Japan, neem dan contact met ons op via onzeFacebook,Twitteren, ofInstagram!